De klacht betreft de verplichte behandeling met medicatie. De Commissie oordeelt dat de beslissing waarover klager klaagt voldoet aan de eisen die de Wvggz daaraan stelt. De klacht wordt daarom ongegrond verklaard. Het verzoek om schadevergoeding wordt om die reden afgewezen. 

De klacht richt zich op de verplichte medicamenteuze behandeling en opname in een accommodatie, waarvoor klager stelt dat er geen noodzaak bestaat. De zorgaanbieder heeft gemotiveerd verweer gevoerd en aangevoerd dat aan de criteria en doelen voor het verlenen van verplichte zorg is voldaan. De Commissie onderschrijft dit standpunt en verklaart de klachten ongegrond. Ook de klacht met betrekking tot de beoordeling van de wilsbekwaamheid wordt ongegrond verklaard, aangezien voldoende is aangetoond dat klager op dat moment niet in staat was om de gevolgen van zijn beslissingen te overzien. Aangezien de klachten ongegrond zijn bevonden, is het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

De klacht betreft de verplichte behandeling met medicatie. De Commissie oordeelt dat de klacht ongegrond is, daar er wordt voldaan aan de criteria voor en de doelen van verplichte zorg. Voldoende aannemelijk gemaakt is dat klager zonder de behandeling met medicatie zal decompenseren waardoor het gedrag als gevolg daarvan leidt tot ernstig nadeel. 

De klacht houdt in dat klager zich niet kan vinden in het besluit van verweerder tot
1)      toediening van (depot)medicatie; en
2)      vaststelling van wilsonbekwaamheid.              .
De Commissie komt tot het oordeel dat beide klachtonderdelen ongegrond zijn. 

De klacht houdt in dat klaagster zich niet kan vinden in: 

1) het feit dat op 30 juni 2024 haar dagelijkse medicatie niet (geheel) beschikbaar was bij verweerder en zij is het in dit kader niet eens met de wijze waarop zij op 30 juni 2024 door de medewerkers van verweerder is bejegend; 2) het besluit van verweerder tot insluiting van klaagster in F.  op 8 en 20 juli 2024; 3) het besluit van verweerder tot inname van de telefoon van klaagster op 8 en 20 juli 2024; 4) het besluit van de SEH arts van G. om klaagster ‘s avonds op 27 juni 2024 niet naar huis te laten gaan tot zij beoordeeld was door een arts van de C.. 
De Commissie komt tot het oordeel dat het eerste klachtonderdeel deels gegrond is, dat het tweede en derde klachtonderdeel ongegrond zijn en dat het vierde klachtonderdeel niet-ontvankelijk is. Het verzoek van klaagster tot vergoeding van haar schade wordt afgewezen. 

De klacht houdt in dat klager zich niet kan vinden in het besluit van verweerder tot
1)     opname in een accommodatie met beperking van de bewegingsvrijheid; 
2)     het opleggen van een kamerprogramma (insluiten); en
3)     het toedienen van medicatie door het toevoegen van een tweede antipsychoticumdepot.               
De Commissie komt tot het oordeel dat de eerste twee klachtonderdelen ongegrond zijn, maar dat het derde klachtonderdeel gegrond is omdat niet voldaan is aan het vereiste van subsidiariteit en aan de eis om zoveel mogelijk rekening te houden met de wensen en voorkeuren van klager. 
Het verzoek van klager tot vergoeding van zijn schade wijst de Commissie af, omdat nog geen sprake is van toepassing van de bestreden vorm van medicatietoediening en (dus) van geleden schade. 

De klacht betreft de verplichte behandeling met medicatie en opneming in een accommodatie.  De Commissie oordeelt dat de beslissing waarover klager klaagt, voldoet aan de eisen die de Wvggz daaraan stelt. De klacht wordt daarom ongegrond verklaard. Het verzoek om schadevergoeding wordt om die reden afgewezen. 

De klacht betreft de verplichte behandeling met medicatie en opneming in een accommodatie waarvoor volgens klager geen noodzaak bestaat en waarover hij niet of niet voldoende geïnformeerd is. De zorgaanbieder voert gemotiveerd verweer en stelt dat voldaan is aan de criteria voor en doelen van het verlenen van verplichte zorg. De Commissie verklaart de klachten ongegrond. De Commissie plaatst daarbij wel de kanttekening dat bij het nemen van de beslissing tot opneming door de zorgaanbieder ten onrechte niet de procedure van artikel 8:9 Wvggz is gevolgd. Nu klager daar echter niet concreet over heeft geklaagd, houdt de Commissie het bij deze constatering. Daar de klachten ongegrond zijn verklaard, is het verzoek tot schadevergoeding afgewezen. 

De klacht betreft de verplichte behandeling met medicatie en opneming in een accommodatie. De Commissie oordeelt dat de klachten ongegrond zijn, daar er wordt voldaan aan de criteria voor en de doelen van verplichte zorg. Zonder de behandeling met medicatie in een klinische setting valt niet te verwachten dat de psychische stoornis in remissie zal gaan, waardoor het ernstig nadeel zal blijven voortbestaan. Het verzoek tot schadevergoeding wordt als ingetrokken beschouwd, omdat klaagster ter zitting te kennen gegeven heeft geen schadevergoeding te willen. 

De klacht houdt in dat klaagster zich niet kan vinden in de door verweerder genomen beslissing tot overplaatsing naar een andere zorgaanbieder. De Commissie komt tot het oordeel dat de klacht gegrond is. De Commissie wijst het verzoek tot schadevergoeding ten laste van verweerder toe en stelt de schadevergoeding vast op een bedrag van € 20,00.